Pierwsza wigilia odbyła się w roku jubileuszowym 2000. Zainicjował ją ówczesny proboszcz, o. Norbert Sojka OMI, wraz z parafianami. - Proboszcz przekonywał nas, że rok jubileuszowy to nie tylko czas modlitwy, pielgrzymek i odpustów, ale przede wszystkim troski o drugiego człowieka - wspomina początki tej inicjatywy pan Stanisław.
Pierwsze lata były skromne – wieczerze przygotowywano na miejscu dla kilkunastu osób. - Pamiętam naszego wikarego o. Damiana Dybałę OMI, który zajmował się karpiami, bo nikt inny nie chciał – opowiada pani Urszula. – Dziś część jedzenia pochodzi z cateringu, a część wciąż jest przygotowywana na miejscu. Dawniej wigilia odbywała się 24 grudnia, a uczestnicy zasiadali do stołów około godziny 15.00 – dodaje. Dziś, gdy uczestników jest znacznie więcej, nie jest to możliwe.
Wigilia jest wyrazem oblackiego charyzmatu, czyli wychodzenia naprzeciw ludziom opuszczonym, wykluczonym i ubogim.
Nie tylko w święta
Parafia pw. św. Eugeniusza jest znana z działań pomocowych dla osób w różnego rodzaju kryzysach. – Nikogo nie pozostawiamy bez wsparcia – podkreśla proboszcz. W każdy poniedziałek ciepłą zupę i jedzenie otrzymuje 50 rodzin, w tym osoby samotne i rodziny wielodzietne.
- Dzięki zaangażowaniu parafian i Caritas udaje nam się działać skutecznie. Współpracujemy z piekarnią, która przekazuje nam świeży chleb i drożdżówki, a także z Bankiem Żywności, dzięki któremu otrzymujemy żywność krótkoterminową z lokalnych marketów. Oczywiście pomagamy też doraźnie, a bardziej w święta Bożego Narodzenia i w Wielkanoc - mówi o. Krzysztof.
W przygotowanie wigilii zaangażowani są parafianie, restauratorzy, sportowcy i wychowankowie miejscowej Zaksy, a bezpośrednio wolontariusze Caritas i członkowie grup parafialnych. Wigilia jest otwarta dla wszystkich – od lat przychodzą na nią mieszkańcy z całego powiatu, a ostatnio także uchodźcy z Ukrainy.
Nie jesteśmy sami
Wigilia od sześciu lat poprzedzona jest Eucharystią. W tym roku przewodniczył jej przełożony oblacki – o. Marek Pycka OMI. W kazaniu o. Marek Jazgier OMI powiedział: „Nauczyliśmy się dwóch rzeczy przez dwieście lat istnienia naszego zgromadzenia, dwóch rzeczy niesamowicie ważnych. Pierwsza to ta, że jeśli sobie nie pomagamy nawzajem jako oblaci, to nie mamy po co żyć. To wtedy to całe nasze budowanie kościołów, robienie pięknych rzeczy nie miałoby żadnego sensu – bo żyjemy dlatego, aby móc sobie wzajemnie pomagać. Druga rzecz to taka, że nauczyliśmy się, że dostaliśmy od ubogich dużo więcej niż kiedykolwiek mogliśmy im ofiarować. Bo to dzięki ludziom, którym pomagamy, stajemy się tymi, za których się modlą, do których się uśmiechają, o których dobrze mówią, których zapraszają… To jest bardzo ewangeliczne, bo do Chrystusa może nas zaprowadzić dugi człowiek. Niektórzy mówią, że za chwilę spotkamy się na wigilii dla ubogich i to się tak nazywa, bo pewnie łatwiej jest zdobywać pomoc i środki. Nie lubię jej nazywać wigilią dla ubogich. To jest wigilia, spotkanie osób, które mają sobie bardzo dużo do ofiarowania: ciepła, dobroci, modlitwy, mnóstwo innych rzeczy. Bo tak naprawdę my się nie spotykamy tu, by zjeść pierogi, ale żeby zobaczyć, że jest drugi człowiek o którego warto się troszczyć i który jest obok, bo przecież nawet w najtrudniejszych momentach nie jesteśmy sami. Bardzo wam dziękuję, że przychodzicie, dziękuję, że się z nami i za nas modlicie”.
Napisz komentarz
Komentarze